ارتقا کیفی فضای شهری از طریق گسترش پیاده مداری (مطالعه موردی: میدان ونک تهران)

با آغاز دوران تجدد به واسطه تسلط پدیده ماشین گرایی و ماشینی شدن از یک سو و توجه به توده ساختمانی و فراموش نمودن فضا از سوی دیگر،فضای شهری و عابران پیاده که مهمترین عناصر سازنده این فضا ها بودند مورد بی توجهی قرار گرفتند و خودرو ها به عناصر مسلط در شهر تبدیل شدند.در کشور ما ایران و در شهر تهران فضاهای شهری تنها به عبور و مرور خودرو اختصاص یافته است و از نقش اصلی خود به عنوان فضای انسانی دور افتاده است.در این راستا از راهکارهایی که برای طرح شهر مطلوب شهروندان در برابر اوضاع نا بسامان شهرسازی مدرن، در عرصه های شهرسازی جهان مطرح شده می توان به جنبش پیاده گستری اشاره نمود.این جنبش سیمای کالبدی مراکز شهری را عوض کرده و تغییرات نوینی را در ارتقای کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی مردم به وجود آورده است. هدف از این تحقیق دستیابی به شناخت ویژگی های شهر پیاده مدارو ضوابط مناسب برای گسترش پیاده مداری است که کیفیت فضای شهری را ارتقا دهد. در این پژوهش ابتدا به شناسایی و بررسی سابقه موضوع پرداخته شده است. سپس با توجه به این که میدان ونک تهران مورد مطالعه قرار گرفته است بخش شناخت بر پایه داده های بدست آمده صورت گرفته است. سپس ، تحلیل مطالعات انجام شده با استفاده از مدل سوات(swot) انجام شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که اختلاط کاربری های اصلی، ایجاد فضاهای همگانی و انجام فعالیت های همگانی و عدم تفکیک آن ها فعالیت های فرهنگی، ایجاد وضوح و خوانایی در شهرها، توجه به مقیاس و تناسبات انسانی و وجود عناصر جذاب از عوامل موثر بر تقویت پیاده مداری در فضای شهری می باشد .بر این اساس راهبردها و ضوابطی برای گسترش پیاده مداری در طراحی فضای شهری میدان ونک تهران و طرح پیشنهادی آن در پایان این پایان نامه پیشنهاد شده است